Een wonderlijk avontuur

foto: Karin Keijzer

Heb lang nagedacht hoe, wat en wanneer ik ga schrijven over het avontuur dat mij is overkomen. De feiten zijn simpel: op 2 februari 2019 ben ik gedwongen opgenomen (IBS) op de gesloten afdeling van het Erasmus MC en op 21 maart ben ik officieel ontslagen. De opname was wat mij betreft onterecht, maar hoe heeft dit zo kunnen gebeuren ?

Het is erg lastig om hier een simpel antwoord op te geven. Het is een nogal complexe samenloop van omstandigheden en zelf ben ik er nog helemaal niet uit. Voorlopig hou ik het op een ‘wiskundig visioen of openbaring’ gekoppeld aan een publieke performance, waarbij mijn theatrale drukke persoonlijkheid het geheel vervolmaakte. Na de opname trad het medische juridische systeem in werking en er was geen ontkomen meer aan. Ik dacht tot op dat moment in al mijn naïviteit nog dat ik het ‘misverstand’ eenvoudig kon opklaren. Niets was minder waar; het werd allengs een oefening in discipline en nederigheid mijnerzijds. Het is me gelukt om medicatie in eerste instantie uit te spugen en weg te moffelen. Daarna ben medicatie gaan weigeren. Na twee weken werd het mij gegund officieel zonder medicatie te ‘herstellen’. Het was een louterende, inspirerende, maar tegelijkertijd bizarre en traumatiserende ervaring. Ben het nu aan het verwerken en uitwerken met het idee er te zijner tijd een boek over te schrijven. Voel me momenteel prima en weer helemaal de oude. Ze hebben mij medisch doorgelicht en lichamelijk ben ik kerngezond, toch een geruststelling op mijn leeftijd (58).

Al bij al heb ik dus een wonderlijk avontuur meegemaakt als een soort nep-patiënt in ons zorgsysteem. Het voelde dan ook meer als een undercover operatie dan een daadwerkelijke opname. Ben er ‘ongebroken’ uitgekomen, lief en leed met de andere patiënten gedeeld en een aantal belangrijke lessen geleerd. Dit maakt de hele ‘performance inclusief visioen’ natuurlijk extra bijzonder.

Tegelijkertijd kent een psychiatrische opname een nogal groot stigma, groter dan ik had gedacht. Mijn versie van het verhaal zal niet zomaar geloofd worden. Ik hoop evenwel dat mensen mij het voordeel van de twijfel gunnen tot ik het hele verhaal in al haar nuance kan vertellen. Momenteel is dat gezien privacy en juridische inachtnemingen nog niet mogelijk.

Het oorspronkelijke doel van mijn ‘performance’ was de wiskunde achter het kwantumspel onder de aandacht brengen, te verdwijnen van sociale media en mijn smartphone aan de wilgen te hangen. Deze drie doelstellingen zijn gelukt. Bel nu met een oude Nokia en mijn sociale accounts gebruik ik hooguit nog als feed, om bijvoorbeeld deze blog te promoten. Reageren doe ik niet meer op sociale media, maar enkel op mijn eigen website. Mensen kunnen me natuurlijk gewoon bellen (kantooruren), dat waardeer ik het meest.

De gedwongen opname was een schitterend ongeluk of een ongelukkige schittering of iets daartussenin. Zoals ik al aangaf in het filmpje dat ik samen met mijn vrouw maakte: ‘Als ik het van te voren had geweten had ik het niet gedurfd’. Een gedwongen opname was totaal niet in me was opgekomen als iets dat zou kunnen gebeuren.

Ik deed de performance, die inderdaad ‘raar’ te noemen is als een afsluiting van een periode. Ik wil me de komende tijd concentreren op mijn taak als stadsdokter in de wijk. De analoge wereld in plaats van de digitale zogezegd. We hebben als Creatief Beheer immers eindelijk via het Right to Challenge traject een goede kans om het Groen, Gezond en Gezellig programma en daarmee stadsgeneeskunde te organiseren en financieren op een wijze die we altijd voorstonden. Als dit succesvol blijkt te zijn en daar ga ik van uit, resulteert dit in een duurzame schaalbare aanpak, die is te implementeren in iedere wijk. Deze aanpak is een effectieve preventieve en therapeutische laagdrempelige praktijk in de directe leefwereld van mensen (straat en wijk) betaald door het reguliere onderhoud- en welzijnsbudget en uitgevoerd door de mensen die er nu ook werkzaam zijn. Hier ga ik me de komende tijd op concentreren omdat een goede start en organisatie in deze fase belangrijk is.

Tot zover deze verklaring over wat me is overkomen. Dit voorjaar ben ik dus vaak in de wijken en op die plekken te vinden waar we het ‘nieuwe opruimen en tuinieren’ gaan vormgeven.

Wordt vervolgd