Zuster Berna vertelt
Drie jaar werk ik nu voor Stadsdokter Biemans. En ik kan u zeggen: dokter Biemans wordt zwaar onderschat. Veel mensen vinden hem een rare kwibus, een zwever, een idealist met bloemen in plaats van dollartekens voor de ogen. Hij is best aardig, die Biemans, maar je moet wat hij allemaal uitkraamt maar niet al te serieus nemen.
Zuster Berna verzekert u: doe dat wél! Doe dat vooral en zonder voorbehoud, en u zult beloond worden. En wat kraamt dokter Biemans dan zoals uit?
Stadsdokter Biemans zegt (even héél kort door de bocht): de natuur is de beste heelmeester allertijden. Breng groen en lover terug in de betonnen wijken, maak de wijkbewoners daar onder goede leiding zelf verantwoordelijk voor (betrek ze erbij) en je moet eens kijken wat er gebeurt. Echt waar: mensen voelen zich beter, gaan minder naar de dokter en krijgen weer een beetje een gevoel van eigenwaarde. Om nog maar niet te spreken van de besparing aan zorgkosten die dat met zich meebrengt!
De meeste klachten van patiënten uit de grauwere stadsdelen zijn namelijk niet gebaseerd op lichamelijk malheur, maar op een algeheel gevoel machteloosheid en/of nutteloosheid. Eenzaamheid, werkloosheid, lawaai, straat-agressie, armoede: ze eisen allemaal hun tol. En er zijn geen pillen tegen voornoemde kwalen.
De omgeving – fysiek én sociaal - van de mens speelt een belangrijke rol als het gaat om gezondheid. De natuur zou in die omgeving een grote rol moeten spelen, maar dat is dus op veel plekken niet aan de hand. Dokter Biemans zou het wel door een megafoon van de daken willen schreeuwen: weg met pillen en poeiers, anti-depressiva en bloedverdunners! Zet de deuren weer open voor Moeder Natuur!
Zelf woont de Zuster in een wijk, die nou niet bepaald bekend staat om zijn fijne uitstraling. De straten liggen bezaaid met het lunch-afval van het naburige ROC, op het plein wordt kapot witgoed gedumpt. We spreken er met mekaar wel dertig talen, maar niemand die de ander echt begrijpt. Kinderen groeien er op tussen beton en staal. Een fijne ravotplaats met gras, modder, bomen , struiken en waterpartijtjes is er niet. Wel een speeltuintje met drie schommels en een klimrek. Ik durf te zweren op mijn moeders as dat geen van die kinderen ooit een regenworm, een voorntje of een kikker heeft gezien. Het heerlijke gevoel van woelen in modder kennen ze niet. Ze brengen hun dagen door achter game-consoles en plasma-schermen. Veel kindjes hebben al vanaf jonge leeftijd gedragsstoornissen.
Niemand kiest vrijwillig voor een vuile, onveilige, inspiratieloze omgeving. Niemand wil zijn kind zien opgroeien tussen hondenstront, injectiespuiten en kapot straatmeubilair. En toch zijn er nog veel te veel Rotterdammers die in zo’n omgeving moeten leven. Omdat ze het geld, de kennis en/of de moed eenvoudig niet meer hebben zich te ontworstelen aan het getto van de achterstandswijk. Zo ook uw Zuster Berna. Elke dag ergert ze zich weer aan een verloederende omgeving, waarin het niemand wat lijkt te bommen dát dat gebeurt. Van haar mag Dokter Biemans een groenprojectje komen doen in haar wijk. Want al haar pillen helpen allang niet meer.
Dokter Biemans kan helpen. Genezen, zo u wilt. Dokter Biemans wil groen, licht en ruimte voor iedereen, niet alleen de ‘rijken’. En het mooie is: dat kán gewoon. Wordt geregeld door Biemans en consorten, u moet als stadsbestuur alleen even de klik maken en de dokter inhuren. Vanaf dat moment wordt de wereld alleen maar mooier. Zuster Berna belooft het u!
