Willem (64)

,Ik heb altijd in de bouw gewerkt, maar toen de crisis kwam en de hele boel instortte verloor ik mijn baan. Ik heb daarna nog wel een paar keer werk gehad, maar dat was altijd maar voor een korte periode, ik noem dat ‘stoplapbaantjes’. En ik had natuurlijk mijn leeftijd tegen. Misschien kwam die crisis sommige werkgevers wel goed uit haha, dan konden ze de oudjes met versleten knieën lozen.

Op het moment dat je in de WW gaat, en je hebt nog wat spaargeld achter de hand, lijkt er nog niet zoveel aan de hand. Maar de tijd vliegt voor bij en voor je het weet moet je met je billen bloot, tientallen formulieren invullen, bankgegevens tot drie maanden terug inleveren… en o wee als er ook maar één A-viertje ontbreekt. Dan wijzen ze je aanvraag af en kun je weer helemaal opnieuw beginnen.

Het ergste was de totaal zinloze sollicitatieplicht. Het schijnt dat de economie nu aantrekt, zeggen de hoge heren, maar toen was er écht geen baan te vinden, zeker niet in de bouw. Bovendien zat ik met die rug- en knieklachten. Op den duur kregen ze dat bij de soos ook door en nu val ik onder de participatiewet. Ik krijg nu als alleenstaande iets meer dan €940 per maand. Daar moet je alles van doen. Plus mijn toeslagen, natuurlijk, maar die heb je ook echt keihard nodig, anders kon je nog niet eens je huur betalen, laat staan een zorgverzekering. Na aftrek van mijn vaste lasten blijft er zo’n € 200 over voor eten, kleding, voer voor mijn hondje, gewoon ‘leven’ zeg maar. Per maand, ja.

Ach, ik woon gelukkig in een aardig appartementje dat nog betaalbaar is, dus ik zit m’n tijd wel uit. Maar ik ken mensen die echt aan het eind van de maand gewoon geen eten meer hebben. Ik heb wel eens gehoord over een ‘basis-inkomen voor iedereen’. Hoe ze dat dan willen regelen, weet ik ook niet, maar het lijkt me wel een stuk eerlijker dan hoe het nu geregeld is. Nee joh, vraag me verder niks. Ik heb ’t alleen van horen zeggen..”