Een gezond 2021

Iedereen de beste wensen voor 2021, laat ik daarmee beginnen. Dit is natuurlijk een onmogelijke wens voor iedereen. Ik geloof in de wet van behoud van ellende. Het hoogst bereikbare is deze ellende evenredig over iedereen te verdelen. Dat is evenwel een perversiteit vanuit de natuur en evolutie gezien: zeer utopisch en onrealistisch. Maar eerst even over de foto die we dit jaar als wenskaart gebruiken. Het is een traditie geworden in ons gezinnetje ieder jaar een wenskaart van Anna en Suze te maken. Zo kunnen familie en vrienden zien hoe ze opgroeien. Achteraf hadden we ook onszelf erop kunnen zetten, dan kan ook iedereen zien hoe wij verouderen. Tradities zijn er om in ere te houden. Dit jaar kozen de meiden de foto voor het eerst zelf. De meiden zijn inmiddels 14 jaar. Iemand op Instagram vroeg zich af of het misschien reclame voor BMW was. Dat is het niet. Deze BMW is zo’n 7 jaar onze gezinsauto geweest. Net als van je huis ga je ook van je auto houden. Ik zal het verhaal erachter vertellen.

Deze zomer hebben we mijn verjaardag (19 juli) gevierd met mijn andere twee kinderen; Marieke mijn oudste dochter en haar vriend en Piet, mijn enige zoon. We gingen eten in de plaatselijke pizzeria hier in de straat. Een hippe tent in de verhippende wijk Blijdorp te Rotterdam. Piet is 28 jaar en hij is een handige praatgrage jongen. Marieke, mijn oudste dochter, heeft een Griekse vader en ik heb haar officieel geadopteerd toen ze 1 jaar was en ik een relatie kreeg met haar moeder Tonny, die ik al kende van mijn studiejaren. Ik was jaren in stilte op haar verliefd en uiteindelijk is het toch nog gebeurd. Marieke heeft als achternaam ook Biemans en ik beschouw haar als mijn eerstgeborene.

Als cadeau kreeg ik een geheel nieuwe outfit: schoenen, broek, overhemd en pet. Ik draag altijd een pet, ook binnenshuis. De enige plek waar ik hem afzet is het bed en de douche. Ben eraan gewend; anders krijg ik een koud hoofd. Het voelt niet lekker zonder pet. Een vrouw vertelde me ooit dat het je energie vasthoudt. Ik heb een andere theorie, maar die is even onwaarschijnlijk. Marieke gaf me nog een extra cadeautje: ik word opa. Inmiddels weten we dat het een jongen wordt.

We hadden mijn verjaardag een dag eerder gevierd omdat Anna en Suze de volgende dag naar een zeilkamp in Sneek gingen voor een week. Daarna vertrokken we naar Frankrijk. Ik had onze auto een BMW 316i uit 2004 nog gestofzuigd en van extra olie voorzien. Op de snelweg richting Kortrijk kwam de auto ondanks plankgas niet meer boven de 100 km. Ik dacht nog dat het kwam doordat de weg langzaam omhoogliep. Maar toen Karin na een koffiestop het stuur overnam, werd het snel duidelijk. We konden nog net een benzinestation bereiken in het plaatsje met de toepasselijke naam Paradijs. Het was een pleisterplaats voor truckers. We belden de ANWB; ik kreeg meteen iemand aan de lijn die me meldde dat hij veruit de meeste meldingen kreeg van de BMW 3 serie. Gelukkig heb ik een goldcard met een platinapakket, dus komen ze zelfs de leenauto naar me brengen als dat nodig is, zei de man aan de andere kant van de lijn. Hij was de eerste in een reeks mensen die ik die dag zou spreken. Hulp zou worden gestuurd en de vakantie kon in ieder geval doorgaan. Mazzel dat de auto nu kapotging en niet een week eerder. Bijvoorbeeld tijdens de ritten richting Sneek en terug. We hebben momenteel te weinig geld om een nieuwe te kopen. Ik kocht koffie in het tankstation van een medewerker met een mondkapje op waar zijn neus uitstak. Ik had voor het eerst ook een mondkapje op. Het is een surrealistisch gezicht al die mondkapjes, maar het went snel. De mondkapjes zijn er in een veelvoud aan kleuren en zitten vaak scheef of raar. Daarna werden we gebeld door een Belgische dame en nog een meneer dat ze zouden komen.

De Belgische garagist echter die ons kwam optakelen, verzekerde dat hij niet gebeld had. Was geen probleem; hij startte de motor en keek onder de motorkap. De diagnose was snel gesteld: de olie en het water mixten in de cilinderkop. Er zat ook een tik in de motor en bij doorrijden zou een cilinder kunnen vastlopen. Dat hadden we een keer eerder gehad. Toen ik voor de eerste keer stapelverliefd met Karin naar Frankrijk was gegaan met een oude Volvo Diesel. We spinden over de snelweg vlak voor Parijs met een auto vol Oleanders en Basje, onze Jack Russell, in de bench achterin. Niemand had een schrammetje. Dat wil je niet nog een keer proberen

Het was einde verhaal voor onze BMW. Ergens wist ik het wel. Ik had de smurrie in de radiator gezien, dat van die cilinder had ik ook al gehoord. Dat was in een garage in Rotterdam Noord; een paar Afrikanen luisterden naar de motor en zeiden: ‘Die is ziek’. ‘Die kan je alleen nog aan Polen kwijt, die zetten er een nieuwe motor in’. ‘Max duizend euro’, zeiden ze. Een kapotte auto verkopen is lastig voor mij. Meer iets voor Piet, mijn oudste zoon, die had toen ik de BMW wilde kopen gezegd; ‘Pap laat mij maar onderhandelen’ Hij kreeg er 1200 euro vanaf en er zat meer in het vat zei hij. Maar ik vond het iets te brutaal en ging akkoord met 4800 euro.

Via Irakles, een Griekse architect, waar we al jaren mee samenwerken, vonden we een garage in Nieuwerkerk aan den IJssel die de motor toch kon repareren voor 1100 euro. Verdomd, de BMW reed weer perfect. Dat was zo’n 2 jaar geleden en tja, dat duurt niet eeuwig. Ik wist dat in geval van nood we een leenauto krijgen. Die hebben we na de spin ook gekregen.

De garagist, een typische Belgische relaxte kerel, die continu aan het bellen was, nam ons mee naar zijn garage. Hij vertelde ons dat hij nog 4 leenauto’s had staan. Hij had een internationale uitgifte- en afgifteplek, autoverhuur en een garage. Hij reed in de grootste en duurste BMW, een blauwe SUV. maar zag er verder slonzig uit. We wachtten op de parkeerplaats en zouden worden gebeld door de ANWB. Na een uur wachten ging ik maar eens bellen; de alarmcentrale was onbereikbaar. Later na een telefoontje van de garagist, die zijn telefoon aan ons doorgaf, hoorde ik dat de alarmcentrale er een paar uur uit had gelegen. Als we dus iets later pech hadden gehad was dat toch stressen geweest, twee uur niemand te bereiken. Zo cool ben ik nu ook weer niet. Het is hoogseizoen en dan huurt de ANWB uitzendkrachten in die nergens van weten, zo meldde de garagist. Hij zei dat we het maar moesten ondergaan. ‘Van je af laten glijden als druppels van de rug van een eend.’ Uiteindelijk werd het ‘handmatig’ geregeld. Het zoveelste meisje aan de andere kant van de lijn vroeg: ‘Kent u een uitgifteplaats in de buurt voor leenauto’s?’. Dat hadden we al een paar keer gezegd, maar ik zei wederom enthousiast: ‘Dat is hier vlak naast.’ Ik merkte ook op dat dit de ANWB hotelkosten zou besparen. We kregen uiteindelijk een Ford Focus, veel ruimer dan de BMW en splinternieuw. Er stond slechts 10 km op de teller, meldde de assistente van de garagist vrolijk.

Het enige nadeel was dat ik de BMW niet aan een sloper of Polen kon verkopen. Er zat nog een halve tank benzine in en we hadden er net nieuwe banden onder laten zetten. Het was dus zeker geen voorbedachten rade. We geloofden tegen beter weten in dat-ie eeuwig zou blijven rijden. Let it go. De Belg zei dat sommige Nederlanders de hele auto stripten voor ze er afstand van deden. We wilden ons reservewiel nog meenemen, maar de broer van Karin appte dat een reservewiel nauwelijks de moeite loont. We konden slapen bij vrienden nabij Parijs, die we kennen van de vakanties. Ze boden het zelf aan toen we de pech meldden. Het werd een prachtige vakantie; zonder geluk vaart niemand wel.

Dit is natuurlijk een frivoliteit vergeleken bij de pech en ellende die mensen kan overkomen. Mijn beide ouders van 89 en 91 hebben dit jaar Corona overleefd. Ik voel me gezegend en dankbaar. Maar toch, dat advies van de garagist is in een heleboel gevallen erg nuttig. Vooral in situaties waar je zelf toch niets aan kunt doen. Het hoogst haalbare is uiteindelijk goed omgaan met lijden, ellende en ziekte. Als ik jullie dus een gezond 2021 wens, wens ik jullie wijsheid en geluk in deze zaken. Ik hoop dan ook dat 2021 het jaar wordt waar we ‘leuke dingen doen’ vervangen door ‘zinvolle dingen’ doen. Dat is veel leuker en gezelliger. We zijn per slot niet voor onszelf op aarde, maar voor de volgende generaties. Als wij het verneuken hebben zij daar last van en ook die kleine jongen van mijn dochter heeft recht op een toekomst waarin hij onze troep niet hoeft op te ruimen. Dat wens ik iedereen.