Het Nieuwe Tuinieren

Ik zit hier op de veranda van mijn volkstuin achter mijn laptop. Dat voelt onwennig meestal schrijf ik op mijn slaapkamer, waar ik een bureautje heb staan. Het mooie van de tuin en het tuinieren is dat je er geen laptop bij nodig hebt. Dat je leert door te kijken en te doen. Het liefst schrijf ik helemaal vrij, maar dat zijn overigens meestal niet mijn beste teksten. Toch zou ik zonder dat vrije en onzinnige schrijven dit niet kunnen schrijven. Midden in de ruimte voor mij in de tuin hangt een zweefvlieg steeds op dezelfde plek. Hij of zij beweegt soms met kleine golfjes dan weer met willekeurige strakke lijnen en hoeken. Steeds komt de kleine zwarte elegante vlieg weer terug op precies dezelfde plek. Gisteren heeft ze het vier uur volgehouden. Is het een mannetje of een vrouwtje? Geen idee? Weet ook niet wat voor zweefvlieg het is, klein en zwart. Op internet is niet veel te vinden specifieks te vinden. Ze zijn hier om te paren en wellicht is dat de reden van deze opmerkelijke dans. Een vrouwtje dat wacht of een mannetje dat op de loer ligt.

Er zal vast een reden voor zijn, anders gebeurde het niet. Ik vertel dit omdat dit is wat een tuin is. Een connectie met de werkelijke natuur, die zich laat zien in vele facetten, zoals een zweefvlieg die steeds op dezelfde plek zweeft. Of een kever die over mijn beeldscherm loopt. Dat is tuinieren en dat is iets heel anders dan wat we nu doen.

Vanochtend fietste ik langs de rotonde, een rotonde die jarenlang braak lag en in die tijd voortdurend werd geschoffeld. Het contract liep immers door zo werd mij verteld. Ik sprak mijn verbazing erover uit op Twitter. Afijn, het werd geen inhoudelijke discussie. Stadsbeheer zei via een mail, dat er afspraken gemaakt werden en dat het op wens van de bewoners werd heringericht op ecologische wijze. Ik had het idee geopperd er een natuurrotonde van te maken. Zoals Park 1943 eruitziet, een lust voor het oog met prachtig onkruid. Inheemse natuur zoals ik dat liever noem. Dat zou nog eens wat zijn. Een eyeopener voor mensen, die van de natuur houden. Onze inheems natuur in de stad kan mooi, prachtig zelfs zijn en bovenal nuttig. De biodiversiteit schiet omhoog als het groenbeheer en particuliere tuiniers dit zouden omarmen. De handel in tuinplanten en snijbloemen kan zich op iets duurzamers richten. De CO2 uitstoot gaat omlaag, geen stoken meer in de kassen en geen chemicaliën bovendien. Pure winst op alle fronten. Nuttiger dan al dat groen gedoe zou ik welhaast zeggen met deze zeer globale analyse.

We zouden massaal Paardebloem in onze tuin moeten planten of beter gewoon laten komen, gedogen en wellicht gaan we ervan houden. De schoonheid zien in al haar complexiteit. Het is immers een prachtige plant met fascinerende bloeiwijze. Als we ze nog niet zouden kennen, zouden we ze meteen kopen in een tuincentrum. Zo is het fluitenkruid hier ook ooit binnengekomen. Nu is het een ontsnapte tuinplant en onderdeel van onze inheemse natuur.

Nogmaals afijn, inmiddels staan er hortensia’s op de rotonde, een tuinplant waar de meeste insecten niets aan hebben. ‘Lichtroze’, vertelde de hoveniers trots, terwijl ze de planten in de extra aangebrachte bemeste tuinaarde stopten. Weg waren de Paardebloemen in het vroege voorjaar. De Paardebloem is de nummer één plant als het gaat om insecten, 141 soorten en vermoedelijk de zwarte zweefvlieg maken er gebruik van. De Paardebloem is er als ze hun winterverblijf verlaten of als ze uit hun pop kruipen.

De hortensia’s staan er inmiddels een beetje bruin en triest bij vanwege dit droge voorjaar. Ze houden niet van de volle zon en ze hebben veel water nodig, dus zo’n rotonde midden in de zon is niet hun ideale plekje. Het onkruid daarentegen heeft weinig last van de droogte, maar zal binnenkort wel worden weg geschoffeld. Hierdoor droogt de grond nog meer uit en met een beetje pech halen de hortensia’s de zomer niet en worden ze nooit roze.