Hoofdstuk 4 Het Kwantumspel
De opleiding tot geestelijk leider die Achmed volgde was academisch, je kreeg naast de lessen van meester Sun een programma aan de Erasmus universiteit. Daarnaast moest je een talent ontwikkelden bijvoorbeeld muziek, schilderen, sport. Wat je maar wilde, maar je moest er wel heel goed in worden dus als je ergens geen talent had was het onbegonnen werk. Achmed was een kwantumspeler, een spel dat na de oorlog populair werd. Hij stond momenteel op nummer 3465 van de wereld en dat was best goed. Hier in de stad waren er maar 3 spelers beter waaronder Richard. Het is een spel dat het analoge en digitale verbindt en in die zin brak het met de games die er tot op dat moment waren. Het is een spel dat alleen analoog gespeeld kan worden maar verbonden is met een kwantumblockchain. Het spel werd geïntroduceerd in China met een cryptoconnectie waarbij de twaalf speelstukken met proprio sensors verbonden waren, zo werden alle spelen bewaard in het netwerk en waren in te zien via een bijgeleverd display. Het was het symbool van het nieuwe paradigma analoog als inspiratie voor het digitale als een wederzijdse verstrengeling met God.
De spelers moeten met elkaar in een ruimte zijn als ze het spelen. Een set van het kwantumspel bestaat uit zes vierkanten speelstukken waarbij de kleuren kunnen worden ingesteld via de display, die je op tafel kon leggen en die de score bijhield. Bij een spel plaatsen beide spelers de speelstukken op tafel. Via een display kan het spel worden ingesteld en gestart. Een speler kan de kleuren kiezen, de set van de tegenspeler krijgt een identiek maar gespiegeld patroon. Tijdens het spelen registreren de sensoren de zetten en er klinkt een piep wanneer er een onreglementaire zet wordt gedaan. De sensoren registreren ook de bewegingen van de stukken en daaraan herkent het netwerk de spelers. Voor een kwantumcomputer zijn de bewegingen als een vingerafdruk, die bij iedere speler anders is. Bij de betere spelers piept het spel bijna nooit. Bij Achmed was het ook alweer een tijdje geleden
Ieder spel wordt opgeslagen in het kwantumnetwerk en een algoritme rekent direct de kansen uit ten opzichte van andere spelers. Iedere speler die een kwantumspel heeft kan dan ook alle spelen die ooit gespeeld zijn bekijken. Alle spelen worden opgeslagen in de datawolk van de grote kwantumcomputer in China. De computer ziet hoe mensen in het spel bewegen en gebruikt dit als analoge input voor zijn kwantumsimulatie van het ecosysteem van de aarde. Het kwantumspel leent zich uitstekend voor dit doel. Het bestaat uit weinig variabelen die eindeloos kunnen variëren. De analoge interactie tussen twee spelers wordt in een zeer beperkt aantal data getransformeerd, die onderling vergelijkbaar zijn en toch verschillen. Er kan nooit eenzelfde spel gespeeld worden. Voor de kwantumcomputer is ieder spel een identiteit. De kwantumcomputer herkent de individuele speelstijlen en pikt er 97% van alle spelen van een persoon uit. Voor de computer is het spel een wiskundige ruimte waarin vectoren interacteren. Compleet onpersoonlijk; ijskoud. Het kwantumspel vormt zo in zijn geheel een simulatie van de kwantumwereld in analoge interactie. De geestelijk leiders hebben het zo geprogrammeerd op weer het advies van de computer zelf als een schakel in de artificiële intelligentie, de kwantumwereld en de analoge wereld; de echte wereld. Dit is waarom alle spelen samen een digitaal kwantumbeeld zijn van een analoge wereld met het kwantumspel als analoog opname apparaat.
Achmed speelde het spel al tien jaar, hij kon alles dromen, de zetten, de effecten, de spinwissels. Als je tegen iemand speelde kon je aangeven of het een officiële wedstrijd betrof of gewoon oefenen. Het officiële wedstrijdschema wist dan dat het een officiële wedstrijd was. Je kon slechts drie officiële wedstrijden per jaar spelen tegen dezelfde tegenstander. Officiële wedstrijden telden voor de kampioenschappen niet de rating. Op deze wijze konden getalenteerde spelers makkelijker doorbreken. Bij de landelijke kampioenschappen en het wereldkampioenschap was altijd veel publiek. Ieder jaar was er een wereldkampioenschap in China in de regio waar de kwantumcomputer zou staat, maar waarvan niemand wist of hij daar ook daadwerkelijk stond. De beste speler uit een regio mag naar het landelijke toernooi en daarna komen de winnaars van landen uit op het wereldtoernooi. Er deden 215 landen mee, het is een belangrijk evenement en een kans om mensen uit andere streken te ontmoeten. Analoge extase en verbinding in een analoge ruimte. Het kost de deelnemers tijd en moeite om er te komen. Er zijn treinen, maar niet overal en ze zijn duur. Er zijn boten en allerlei soorten rijtuigen. Als vervoer mag je namelijk volgens het Ecosociaal Dictaat dieren gebruiken en er was wereldwijd een revival. Het eten en verzorging van het paard kon betaald worden uit het transport. Het vlees kon je opeten en dat leverde ook weer geld op. De economie was simpel geworden op lokaal niveau.
Overmorgen moest hij spelen tegen Richard de kansen waren drie tegen een voor Richard. Hij had nog nooit tegen Richard gespeeld. Richard was de tweede speler van de regio vorig jaar. Hij moest zich voor bereiden. Achmed pakte zijn display en bekeek de wereldkampioenschappartij na de oorlog tussen Gary en Tjing. Het was een legendarisch gevecht geweest en in die tijd. Hij zocht de animaties van de derde wedstrijd. Daar was de positie waar Tjing een zet deed die niemand zag aankomen ook Gary niet.. Achmed wilde dolgraag naar het nationaal kampioenschap waar hij zich dan kon meten met de spelers wiens partijen hij had bestudeerd. Ook al verloor je een kwantumspel het blijft een ideale oefening in de complexe analyse. Hij wilde de allerbeste worden, dat hoorde bij je talent ontwikkelen.
Richard was een legende, een martelaar uit de jaren zestig. Ooit was hij de beste kwantumspeler van het land, maar dat is lang geleden. Richard is drieënzestig jaar en is arts van beroep, onberispelijk gekleed maar hij drinkt, rookt en gebruikt van alles en nog wat. Een berucht figuur. Hij wil alleen in een rookcafé spelen en nog wel in de Natte Bever een legendarische kroeg en mosselkwekerij. Achmed had Annabel gevraagd om mee te gaan zaterdag. Annabel had wel zin, het was net uit met haar vriend en ze kon wel wat afleiding gebruiken. Ze vond het ook leuk om Richard te ontmoeten. De Natte Bever lag net iets buiten Rotterdam op een brede dijk die de binnenzee ten westen afscheidde van het land ten oosten. Achter de dijk liep de Hanze route door een woest natuurgebied dat zich uitstrekte tot Utrecht waar vroeger steden en dorpen waren die na de grote oorlog onder water kwamen tijdens de overstroming in 2056. Het gebied overstroomde nu nog slechts bij zeer hoog water en was de verdedigingsbuffer waardoor het water in Rotterdam onder de kritische grens bleef.
Achmed vertrok die zaterdagochtend om tien uur, het was ongeveer 2 uur lopen. Hij hield van lopen, overal in de stad waren mensen in de weer en op de Hanze route was het ook een drukte van jewelste. Annabel kwam op haar skateboard had ze gezegd. Bij de Natte Bever zaten ze op het terras om twaalf uur al aan het bier, iemand speelde gitaar. Het was een mooie dag, niet te warm, niet te koud, perfect, het was winter en een week geleden had het nog gevroren.
De Natte Bever stond op een terp nog hoger dan de dijk en naar het westen lagen rijen mosselbanken in de bleke zon. De eigenaar had het gebruiksrecht van dit water, het was voorheen zijn eigen grond. Hij leefde van de opbrengst van de mosselen, die alleen met de hand mochten worden geoogst en hij mocht slechts 30% van het grond oppervlak gebruiken. Het hotel restaurant verhuurde hij aan een ondernemer en mosselen waren in het najaar daar de specialiteit. Het gebouw was nog steeds in de oorspronkelijke staat toen het werd gebouwd in 2076 als een van de eerste ondernemingen langs de te realiseren Hanze route een langzaam verkeer systeem voor mens, plan en dier door heel Nederland die alle natuurgebieden en steden verbond en geen snelweg kruiste. De Hanzeroute was gemiddeld zo’n kilometer breed aan beide zijden waren circulaire bedrijven daar buiten grote stukken onberoerde natuur.
De Natte Bever was een groot gebouw met verschillende ruimten, een café, een restaurant en een hotelgedeelte. Het had de uitstraling van een herberg en gebouwd in een romantische stijl van twee eeuwen geleden. Achmed passeerde het gezelschap en ging het café binnen. Het interieur was bizar te noemen; eclectisch zoals dat heet, een regenboog aan kleuren en vormen, oude popsterrenposters, moderne kunst, tafeltjes, stoeltjes, banken, fauteuils.
Willem zat al aan de bar, hij was ook een kwantumspeler. Hij was een jongeman van 25, pas afgestudeerd als wiskundige. Willem heeft lang rood haar, een bleke gelaatskleur en altijd een wit T shirt aan, ook nu. Hij had vaak tegen Willem gespeeld en alle officiële partijen op twee na gewonnen. Je mag zo vaak oefenen als je wilt en je bepaalt samen wanneer je de officiële partij speelt zoals hij nu met Richard. ‘ik heb nog nooit tegen hem gespeeld’ zei Achmed tegen Willem. ‘Ik ook niet’, zei Willem, ‘Je boft dat ie heeft toegezegd.’
Op dat moment kwam Richard binnen. Hij had een tweedjasje aan een corduroy broek, laarzen en op zijn hoofd had hij een visserspetje. Achmed voelde zijn hart bonzen in zijn keel. ‘Dag meester Richard, stelde hij zich voor, ik ben Achmed’. ‘Waarom noem je me meester, je weet toch ik ben een klootzak. Eerst even wat drinken. Hij bestelde een bier, vervolgens stak hij een blow op. ‘Jullie ook?’ vroeg hij met een knikje. Nee dank je, ik drink niet als ik speel zei Achmed. ‘Nou ik wel en ik heb er nooit last van gehad.’ ‘Gelukkig leven we nu in een tijd waar je gewoon ongezond kunt leven. Ik had allang dood moeten zijn, maar ik ben er nog. Spelen?’
Ze gingen achter in de kroeg naar een tafeltje. Er waren zo’n twintig mensen in de kroeg, een aantal was ook een kwantumspelletje aan het doen. Achmed vroeg zich af waar Annabel bleef, hij stuurde haar een berichtje dat ze waren begonnen. Dit was een officiële wedstrijd. Op de beide displays verscheen een groen lichtje. ‘It’s official.’ Achmed mocht als eerste de kleuren kiezen van de sets kiezen. Een officiële wedstrijd bestond uit twee wedstrijden waarbij dus ieder speler een keer de kleurpatronen kon bepalen. Als het gelijk was won degene met de meeste punten.
Achmed koos dezelfde kleuren als Tjing indertijd in zijn beroemde partij en deed de eerste zet. Richard speelde soepel en ontweek al Achmed’s aanvallen. ‘Waar zit die zet.’ Dacht Achmed. Plots zag hij het, hij deed zijn zet. Ze draaiden beiden de stukken alles plakte: 12 – 10. Althans dat was de bedoeling. Richard lachte. ‘Got you.’ Hij deed zijn zet, er was nog een stuk los en dat stuk leverde Richard 4 punten op: 12-14. ‘Ik zat erop te wachten,’ zei Richard. ‘Iedereen kent die derde partij en als je de stelling ietsje veranderd, et voila heb je die laatste zet.’ Achmed zag het nu ook, old scool trick, hoe had hij zo stom kunnen zijn. ‘Gefeliciteerd’ zei Achmed en gaf Richard een hand.
Op dat moment kwam Annabel binnen met haar skateboard onder haar arm. ‘Verslapen, sorry. En gewonnen?’ ‘Verloren’ zei Achmed. ‘Ik ben Annabel aangenaam.’ ‘Ik ben Richard.’
Richard lachte vriendelijk en zei ‘Achmed mag het nog een keer proberen en koos dezelfde kleuren als Achmed in de eerste partij en plaatste zijn eerste stuk. Achmed dacht laat ik intuïtief spelen en goed verdedigen zien waar we uitkomen. Richard doorzag zijn tricks moeiteloos, maar Achmed trapte ook nergens in. Bij een fifty-fifty positie was een kantelzet mogelijk. Dat is zo’n stelling waarin je precies 50% kans hebt te winnen en de ander dus ook. Een kantelzet zette je op 70% 30% zonder dat de ander dat meteen doorhad.
Achmed tintelde over zijn hele lichaam, daar was de zet, de kantelzet. Hij deed de zet. Richard had niets in de gaten en bij 70% 30% kans had je als geoefende speler zowat gewonnen. Daar was de laatste plak 5-10. Hij had de wedstrijd gewonnen met 22 – 19. Richard zuchtte. ‘Gefeliciteerd. Blijf even nog wat drinken.’ Achmed vond Richard een interessante man en wilde hem dolgraag leren kennen. ‘En Annabel natuurlijk, drie bier, barman’. En zo gebeurde het dat Achmed en Annabel Richard leerden kennen en hij bleek een boodschap voor hen te hebben. Een boodschap die hun leven op zijn kop zou zetten.
Comments