Lichaam en Natuur

In de ochtend zo tijdens het ontwaken heb ik vaak ingevingen over tweets. De ene keer wat beter dan de ander. Ik gebruik twitter deels als een notitieboekje voor ideeën, het voordeel is dat je er reacties, vragen en antwoorden krijgt en nieuwe ideeën. Vanochtend trof mij de gelijkenis van hoe we met ons lichaam omgaan en hoe we met de natuur omgaan. Dat lijkt op elkaar. Logisch eigenlijk want wij zijn ook natuur biologische wezens die er uit voortkomen en onderdeel van zijn.

Ik tweette: ‘Hoe we met ons ‘lichaam’ omgaan is vergelijkbaar met hoe we met de ‘natuur’ omgaan. We putten het uit (werken/sporten) we gebruiken bestrijdingsmiddelen (medicijnen en drugs) en we maken het mooi (spitten en schoffelen). Geen wonder dat ‘modern’ leven onze grootste ziektelast is.’ Meteen kwamen er hartjes, retweets en commentaren, inmiddels staat de tweet op 1521 weergaven. Voor mij is dat veel; af en toe srpingt er zo’n tweet uit. De tweet over ‘tegen de natuur in tuinieren’ deed het ook goed. Zoals meer tweets over biodiversiteit en groenbeheer. Het onderwerp leeft, in ieder geval onder mijn volgers. Ik bleef over de tweet nadenken, de vergelijking klopt redelijk goed.Als een donut en een koffiekop topologisch gezien. Mijn tweets over wiskunde doen het trouwens stukken minder. Ik realiseerde me (na wat gemijmer) dat ik kunstmest was vergeten, bij drugs en medicijnen. Dus ik tweette als antwoord: ‘Vergat nog kunstmest… hoort bij bestrijdingsmiddelen en die zijn vergelijkbaar met medicijnen en drugs. (Stoffen die biologische systemen beïnvloeden)’

@RoosSohier reageerde met het plaatje boven deze column die de analogie verrijkt. Hoe onze verarmde natuurlijke leefomgeving leidt tot geestelijke problemen. Die dingen hebben met elkaar te maken. Dat is precies de kritiek die ik heb op de reguliere geneeskunde, namelijk dat ze ziektes als gescheiden entiteiten behandelen. Iemand die depressief raakt in een grijze anonieme wijk krijgt antidepressiva en in het beste geval de juiste therapie. Niemand komt op het idee om de wijk als geheel gezonder te maken. Dat is weg van de stadsgeneeskunde; een integrale gezonde leefomgeving en daar hoort de natuur bij als genezer. Hiermee zeg ik niet dat geneeskunde niet werkt of nutteloos is, maar net zo nuttig als kunstmest en bestrijdingsmiddelen. Natuurlijk moet er gespit en geschoffeld worden, net als opereren nuttig is bij een gebroken been, maar niet bij vage buikklachten. Daarom besloot ik er maar een column over te schrijven. Het is een hele sterke en bruikbare analogie en die verdient meer dan een enkele tweet.

@irenedus voegde een kritische noot toe: ‘Werken en sporten is gezond, medicijnen zijn vaak levensreddend en wat is er mis met er goed uit te zien. De burger is machteloos als het gaat om de natuur. Alles draait om economie, geld en rijkdom. Machthebbers zijn hier schuldig aan, net als aan oorlog.’ Ik antwoordde: ‘Gaat mij om de analogie van hoe we ermee omgaan. Niet wie er schuldig is. Ons lichaam is immers natuur in de natuur zelf. Niet al het werk is gezond en te veel sporten is ook niet echt gezond. Er is niets mis met er goed uitzien, maar moet je je daarvoor laten opereren?’ Hoe de discussie verder gaat kun je zien op twitter en er zelfs aan meedoen.

To zover ik ga nog een weekje kauwen op de analogie. Het gaat over onze houding ten opzichte van de natuur, onszelf en elkaar, die houding is van een uniek individu evenwel gevormd door de anderen. We leven in een sociaal ecosysteem. Jij maar ook anderen beïnvloeden deze houding. Echter het meeste zit ingebakken stabiel in onze manier van kijken en doen. Daarom is het ook zo moeilijk om te veranderen en nemen mensen hun gewoonten overal mee naar toe. Maar ja we moeten ons wel aanpassen alles verandert continu en dus ook de omgang met de natuur en ons lichaam. Dat kan dus ook veranderen. Te beginnen met onze manier van kijken.