Winterinterview 2023

Gaan we nu ieder seizoen een interview doen?

Dat is het idee. Je weet ik hou van traditie en rituelen. De winter is voor mij een tijd van reflecteren en overdenken. Tot voor vier jaar geleden werkten we in de winter nauwelijks buiten omdat dat niet nodig was. We maakten toen nog niet schoon. Nu werken we het jaar rond. Ik ben van oudsher gewend het meeste schrijf- en denkwerk in de winter te doen.

Waar denk je dan over?

Ik denk en schrijf over wat er is gebeurd en nieuwe inzichten probeer ik in woorden te vangen. Volgens mij is het verwerken van wat er is gebeurd en verzinnen hoe het nu verder moet. Daar heb je rust en tijd voor nodig. Het is een chaotisch proces omdat er vele verschillende vormen van denken bestaan.

Welke vormen dan?

Ik definieer het door te kijken waarover je denkt en waar het heen gaat. Zo heb je hebzuchtig, ijdel en geil denken. Het hebzuchtige denken gaat over hoe je iets in bezit krijgt, het ijdele denken gaat over hoe fantastisch je ideeën zijn, het geile denken is genotzuchtig. Dit type denken is soms nuttig en soms storend. Ik hou het meest van constructief en analytisch denken in die volgorde en samenspel. Dit geeft een basis voor al het overige denken en maakt het geheel zinvoller of doelgerichter.

Hoe dan?

Constructief denken betekent voor mij dat je een samenhangend cluster van ideeën maakt dat betekenis en richting heeft. Bijvoorbeeld stadsgeneeskunde met als doel een gezondere leefomgeving in de stad voor mens, plant en dier. Daar ben ik nu inmiddels twintig jaar mee bezig. In mijn hoofd en in de dagelijkse praktijk. Om dit cluster ideeën te kunnen verbeteren zodat het beter werkt dient je het te testen en te analyseren. Je ontdekt zwakheden of regelrechte fouten tegen de logica e.d. en hiermee probeer je dan weer het geheel beter in elkaar te zetten. Dit is een dagelijks proces van toevoegen en wegnemen. In de winter schrijf ik meer, neem ik meer afstand en pak ik het grotere verhaal op. Schrijven is een stimulator en helpt gedachten te formuleren. Als je iets opschrijft ga je erover nadenken.

Wat is het grotere verhaal?

Het nieuwe mens en wereldbeeld waar ik aan werk en waar vanuit ik ook stadsgeneeskunde heb ontwikkeld als idee en methode. Maar ook het kwantumspel en Antenne Rotterdam, dat zijn de drie dingen waar ik nu aan werk.

Hoe zit dat mens en wereldbeeld in elkaar?

Simpel want anders is het onbruikbaar. Het oude mensbeeld gaat uit van een lichaam en geest in een lineaire tijd en ruimte. Het mijne gaat uit van een complexe positie in non-lineaire tijd/ruimte. Het grote verschil is dat het oude mensbeeld begrensd is tenzij je gelooft in een ziel en eeuwig leven. Het nieuwe mensbeeld waar ik mee bezig ben en ik niet alleen overigens maar een heleboel wetenschappers en filosofen gaat uit van onbegrensd leven en universeel bewustzijn dat zich in onze driedimensionale wereld manifesteert als zijnde begrensd.

Wat is daar het nut van?Als je zelf stelt en dat doe je vaak dat de absolute waarheid niet te kennen is?

Als je de ultieme waarheid niet kunt vinden of de ultieme oorzaak is dat juist een bewijs van mijn insteek. Wij zijn in essentie gelovigen aan iets en dat iets kan beter is mijn gevoel. De oude geloven hebben moeite met de moderniteit en ondergraven zo hun eigen geloofwaardigheid. Er is een geloof nodig dat recht doet aan wat we weten en geen fabeltjes probeert overeind te houden. We hebben nu twee mensbeelden die totaal niet overeenstemmen. De mens met een eeuwige ziel en de mens zonder ziel maar met een geest die ontspruit uit het lichaam en met het lichaam sterft.

Welke zou je kiezen als je moest kiezen?

Gelukkig hoef ik niet te kiezen want allebei zijn in mijn beleving te simpel en bovenal lineair en dat past niet in een complexe wereld. Het zijn ook tegenstellingen. Je leeft sowieso voort in de ander, in gedachten en als deel van het DNA als je kinderen hebt. Daar ben jezelf niet bij, maar het gaat wel over jou. Ik kies dus voor een derde complex mensbeeld die beide mogelijkheden openhoudt. De mens is ten dele eeuwig en ten dele eindig. Als ik dus hierover nadenk, denk ik na over welke delen onbegrensd en welke begrensd zijn.

Ja Ja en kom je daar uit?

Als je het complex perspectief gebruikt is het simpel. Alles hangt samen en het geheel bepaalt de delen. Ergo, we zijn een onderdeel van een geheel en dat geheel is onbegrensd/begrensd in tijd en ruimte. Alles (ieder te onderscheiden object) is uniek. Ergo, er bestaan geen klonen er is in wezen slechts een proces waarin objecten op elkaar betrokken worden bij meting. Tot slot alles behoeft contextuele duiding en dus heeft iedere ware uitspraak heeft een context die niet geheel te bewijzen is, want onderdeel van het geheel. Voilá.

Maar wat heb je er in de praktijk aan?

Het geeft troost. Je kunt de wereld en jezelf beter begrijpen. Het mysterie is tussen ons en in ons. De vrijheid is dat je andere invalshoeken kunt proberen en sommige geven praktische resultaten. Stadsgeneeskunde komt hiervandaan; het ongrijpbare grijpbaar maken, vanzelfsprekendheden ontmaskeren. Wetenschappers hebben hun resultaten bereikt door een zeer rigide context te creëren waarin zaken te bewijzen zijn of tenminste binnen deze context te reconstrueren. Je krijgt dezelfde meetresultaten, maar je meet niet hetzelfde.

Wie kan dit begrijpen of controleren?

Ik heb het niet zelf verzonnen. Wat ik hier zeg is gesneden kost voor wiskundigen en filosofen. Het is complete onzin voor mensen die in een objectieve werkelijkheid geloven. Je krijgt dan een antwoord als: ‘Hoe kan je dat bewijzen?’ Dat kan dus niet. Een heleboel zaken kun je niet bewijzen. Het idee dat alles een oorzaak heeft is een lineaire verdwazing die voorbij gaat aan het feit dat iedere oorzaak weer een oorzaak heeft. Alles is verbonden. Iedere gebeurtenis heeft een context. Ik weet niet of Einstein het echt gezegd heeft maar het wordt aan hem toegeschreven: ‘het kleinste elementaire deeltje is een gebeurtenis.’

Als het werkt in de praktijk is het wat jou betreft relevant en waardevol?

Precies dat. Daar gaat toch het meeste onderzoek over of ‘iets’ werkt in de praktijk. Er zijn talloze zaken die werken in de praktijk en waarbij we geen idee hebben hoe het precies werkt. Maar als het werkt zijn er altijd oorzaken te vinden waarom het werkt. Als iemand ziek is zijn er altijd zaken te vinden die anders zijn dan bij niet zieke mensen. Dan is het nog een gepuzzel of dit de werkelijke en enige oorzaak is voor ziekte. Op dat punt zakken we door het ijs, want dat zullen we nooit weten.

Wacht nu eens even. Van het coronavirus krijg je toch corona?

Ja maar niet iedereen en iedereen reageert weer net anders. Ziekte is een gevolg van interactie van ons wezen met onze omgeving en een disbalans hier doorbreekt onze homeostase, onze buffer en afweer. Virussen spelen hier zowel een gezond makende als ziekteverwekkende rol maar er spelen hier zoveel factoren. Daarnaast heeft ziekte vaak een positief effect op mensen. Zeker bij mensen die in een ziekmakende situatie zitten en door de ziekte beseffen het anders aan te pakken.

Zo kun je alles wat recht is krom lullen?

Helemaal waar. Het is niet voor niets dat onze verre voorouders het redenaarstalent heel hoog hadden zitten. We gaan weer die kant op. Wetenschappelijk bewijs is door de rigide context en objectief perspectief geen zingever. Behalve natuurlijk voor wetenschappers zelf, die net als voetballers Champion League willen spelen en voor bedrijven die geld willen verdienen met uitvindingen. Wat ik bij de meeste mensen mis is de verwondering over alles wat we weten en het plezier dat het nog mooier is dan we dachten. De eerlijkheid dat we het tot nog toe helemaal verkeerd hadden mis ik ook een beetje in het publieke debat.

Is dat geen achteruitgang?

Tuurlijk maar als het ene achteruit gaat, gaat iets anders vooruit. Dus ja de wetenschap heeft haar hand overspeelt en zingeving tot iets wat mensen zelf moeten bepalen. Zingeving hebben ze zo aan de priesters, ondernemers en politici gelaten die met een compleet ridicuul mens- en wereldbeeld rondlopen. Dat heeft volgens geleid tot de huidige situatie van benepen moralisme en fundamentele dwaasheid in het publieke debat. Wetenschap is in essentie een geloof en je moet het dus ook als zodanig uitventen zodat mensen er in geloven. Geld en macht spelen een grote rol maar dat zal niemand zeggen want dat weet iedereen toch al. We staan aan de vooravond van een paradigmawisseling van lineair naar complex. Als je naar wis- en natuurkunde kijkt zie je dat men hier al decennia mee bezig is en dat dit onvermijdelijk haar weg zal vinden in het populaire discours.

Dit is wel erg kort door de bocht.

Tuurlijk. Ik schets een karikatuur en daardoor zie je het mechanisme. Nuance is de camouflage van de macht en karikaturen worden gebruikt om te polariseren.

Je ziet jezelf als populist?

Ho ho, ik droom van een andere wereld en kan me niet vinden in hoe we het nu doen. Volgens mij is dat vrij normaal je hebt altijd rebellen. Ik probeer evenwel geen regime omver te werpen, ik werk van beneden naar boven. Te beginnen in mijn eigen wereld, mijn manier van kijken en doen. Ik word doodongelukkig als ik aan iets werk waar ik niet in geloof en waar ik geen energie van krijg. Ik ben al zo lang ik me herinner bezig met zoeken naar en denken over openingen en nieuw perspectief. Het is een deel van mezelf geworden

Ben je niet gewoon zo geboren?

Zou kunnen. Ik weet niet beter. Vanaf mijn vroegste jeugd geloofde ik het allemaal niet wat er verteld werd. Na mijn dertigste heb ik mijn eigen inzichten gevolgd. Wetenschap is mijn grootste inspiratie maar bekijk alles wel met een andere bril en probeer andere logische handelingsperspectieven te vinden.

Zoals?

Mensen genezen zonder aan te raken. Hiermee wil ik aangeven dat het veel slimmer is de omgeving van mensen te veranderen dan de mensen zelf. Mijn grootste frustratie tot voor kort was dat mensen het gewoonweg niet snappen. Ze zien het als een van de vele mogelijkheden en dat is het niet. Het is wezenlijk anders dan wat er momenteel aan ‘groene projecten’ en ‘preventieve geneeskunde’ gebeurt.

Tot voor kort?

Inderdaad. Nu begrijp ik hoe dit in elkaar zit. Het scheelt ook dat ons Right to Challenge steeds meer draagvlak krijgt zowel onder bewoners als professionals. We hebben zware jaren achter de rug. Het denken om uit ingewikkelde situaties en financiële problemen te komen is nuttig maar stressvol. De minder leuke kant van ondernemen maar ja als je er dan uitkomt is de vreugde groot. Er is weer een stap gezet. Soms heb ik ook gewoon geluk gehad. Het is een dunne lijn tussen succes en tegenslag. Ik ben me nu meer bewust van sommige risico’s en probeer die te vermijden.

Hoe zit het dan in elkaar?

Het verdienmodel is het laatste dat wordt losgelaten. Niemand schaft zijn eigen baan af en onze methode plaatst het vakmanschap in de frontlinie niet achter een bureau. Dit is voor de meeste mensen in de uitvoering onbestaanbaar. Ik was veel te enthousiast en dat werkt averechts. Het gaat om veel geld en ik dacht dat regelen we wel. Maar nee, dat viel tegen. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat de bewustwording rond deze thema’s sterk aan het toenemen is alsmede de urgentie.

Wat zijn eigenlijk de grootste risico’s nu?

Dat zaken anders lopen dan je verwacht en dat je daardoor in de problemen komt. Ik kan ziek worden, dood gaan en ga zo maar door. Ik werk automatisch met worst case scenario’s en als ik die kan overleven durf ik het aan. Ik ben geen dertig meer en heb geen zin in negatieve stress. Ik hou wel van risico en spelletjes maar dat kan ook verantwoord.

Spelletjes?

Geen gokken of zo, maar wie niet sterk is moet slim zijn. Dus ja je moet het zo spelen dat je krijgt wat je wil en in de richting die je wil. Daar moet je soms een omweg voor maken en het duurt altijd langer dan je denkt. Zo zie je, genoeg om over na te denken en van alle kanten te benaderen om het beste plan, de beste tekst en de beste mensen te vinden.

Wat zijn de plannen voor 2023?

Wat we merken is dat er veel misverstanden bestaan over ‘natuur’ en ‘gezondheid’. We starten dit jaar een communicatie programma richting bewoners en professionals. Daarnaast willen we het concept Baby natuurtuin weer oppakken. Ik heb een managementmethode die van een 6 naar een 7 gaat en zo verder. We gaan dit jaar naar een 8. Om een 9 en een 10 te halen moeten we structureel samenwerken met de gemeente. Het zou kunnen lukken maar dat is dus iets waar ik niet op ga rekenen. Onze praktijk loopt nu goed, we hebben meer dan genoeg vrijwilligers en het werk wordt goed uitgevoerd. Ik heb ook het gevoel dat de tijd nog niet rijp is maar dat het wel plotseling kan gebeuren als deze wel rijp is. Maar ook hier ik ben voorzichtig. Ik hoop overigens wel dat het me lukt het boek ‘het nieuwe tuinieren’ te publiceren. Als dat lukt zou dat een enorme steun in de rug zijn.

Wil je het nog ergens anders over hebben?

Nee, laten we het hierbij houden.